het is inderdaad zo dat soloartsen meer patienten zien dan collegae,die in groepsverband werken.
ik werk al 32 jaar in de gemeente Willebroek en heb de job al altijd graag gedaan,maar we zijn mentaal en fysiek op
na de coronajaren en de meesten van ons zien het echt niet zitten om te werken tot 67.
Vooropgesteld dat je de pensioenleeftijd mag bereiken,want ook binnen onze kring zijn ons al verschillende collegae ontvallen door ziekte of zijn reeds overleden.
Onze samenleving is enorm veranderd en er wordt van ons veel gevraagd om zaken te registreren,documenten allerlei online in te vullen,fod -formulieren,ellenlange attesten om een eenvoudige rolstoel of parkeerkaart te bekomen,verlenging van medicijnen ,die patienten al jaren dienen te nemen:kortom teveel administratieve rompslomp !
we hebben hierdoor minder tijd om onze patienten goed te onderzoeken en staan onder hoge werkdruk en we werken vaak meer dan 12 uur per dag .Een verpleegkundige delen tussen verschillende praktijken lijkt mij nonsens en echt aan het nemen van een bloedstaal of een ecg-toestel dat zal de werkdruk niet oplossen + wie gaat dit allemaal betalen? De veerman?Onze werkkosten zijn dezelfde en ja wij organiseren ons ook ,maar ik voel mij als soloarts wel in een hoek gezet door overheid en minister en alle gekregen commentaar aan het adres van de soloarts is bij mij ook hard aangekomen.TOEKOMST IS SAMENWERKEN TUSSEN GROEPSPRAKTIJKEN EN SOLOARTSEN en DE JEUGD KAN OOK MEE HIERAAN HELPEN DOOR AL EENS EEN WEEKAVONDWACHT OF WEEKENDWACHTDIENST VAN EEN OUDERE COLLEGA OVER TE NEMEN; helaas moeten de ouderen vandaag instaan voor vervanging van jonge collegae,terwijl het vroeger wel anders was en wij als jonge artsen om den brode extra wachtdiensten deden om aan de bak te kunnen komen in de periode waar er teveel huisartsen waren.Het duurde toen minimum 5 jaar om een patientenbestand op te bouwen,het waren andere tijden.
Jonge huisartsen leggen bijna geen huisbezoeken meer af en zo gaat ook veel van het menselijke aspect van het beroep helaas teloor ! Alles moet NU online-afspraken ,telefoons worden niet meer opgenomen door de artsen zelf ,terwijl dit vroeger wel kon.MI wordt de geneeskunde er niet beter op:het wordt een commercieel gebeuren en de ouderen of mensen die niet goed zijn met al die elektronica moeten maar zo snel mogelijk naar het home;een hele groep van ouderen en mindervaliden wordt behandeld als onmondige kinderen en ze worden vergeten!

Respect moet je afdwingen zowel bij het geven als bij het krijgen !
Duurt het langst.

Ik ben 40 jaar huisarts. Er is inderdaad een korte tijd geweest dat ik mijn patiënten mij met de voornaam liet benoemen. Daar ben ik snel van afgestapt. Want als het te familiar werd en ge gaf ze een vinger, dan namen ze heell uw arm. Dus geb ik de afstand net iets vergroot. Maar ook niet te veel. En dat bleek veel beter. Ik ben nooit de doktoor op de ivoren toren geweest. Ik heb ook nooit een witte schort gedragen en kleedde mij zeer sportief.
Maar ik probeerde toch een zekere autoriteit uit te stralen. Een mix van empatisch gedrag en autoriteit is de beste manier om met je patiënten om te gaan. De patiënten leren zo de grenzen kennen die nodig zijn en ik kreeg zo de kans om goede geneeskunde te doen. Ik durfde zeggen dat hun tijd op was ( zonder chronometer), maar als het nodig was besliste ik zelf om meer tijd te spenderen. Ik heb kwaadwillige patiënten de deur durven wijzen, met hun dossier in de hand en zelfs 3 w in mijn carrière manu militare. Gewoon met “geweld “ de deur uitgezet: trop is te veel en te veel is trop. Ik had op het einde can lijn voltijdse carrière 2400 GMD patiënten, dus het heeft mij zeker geen windeieren gelegd. Ik had mijn praktijk op 1 april doorgegeven, en nu nog steeds hoor ik zoveel mensen klagen over get feit dat ik “ gedeeltelijk” gestopt ben. Ik krijg nog dagelijks telefoons van wanhopige patiënten die mijn opvolger biet kunnen bereiken, of niet tevreden zijn van de aanpak. Op zich doet dat deugd, want dat vewijst dat ik goed bezig was, ook al vindt de Orde van Antwerpen mij een luis in de pels omdat ik mijn patiënten tot op het bot verdedigde en recht voor de raap voor mijn gedachten uitkwam ( tegen de Orde ) die blijkbaar alleen maar brave schaapjes dulden

inderdaad, een arts aanspreken als dokter getuigt van respect en professionaliteit.
ik krijg vaak telefoons van wildvreemde mensen die met bij mijn voornaam aanspreken.
Voor de vrienden en kennissen ben ik Hilde voor de patienten dokter Lissens.
IK schrijf dit bericht trouwens in de tijd dat alweer een patient niet opduikt op de afspraak ('respect! )

Schitterend RM,,,
M

Deze collega heeft in sé groot gelijk. MAAR...
Als dat defensief gedrag moet leiden tot een functie als doorgeefsluis naar de specialist, ben ik het er niet meer mee eens.
Een beetje zelfvertrouwen, onderzoek, denkwerk en soms wat opzoekwerk kan als huisarts al een heel eindje op weg helpen.
En dan BIJSCHOLEN, en hier bedoel ik niet de klassieke bijscholingen mee waar je de dag erna al niet meer weet waarover het ging, maar doelbewuste onderwerpen als infiltratietechnieken, palliatieve zorg en euthanasie, manuele therapie waarbij je een heel eindje verder komt met je anatomie; de nieuwere technieken van tegenwoordig: een cursus echografie; de toestellen ( connecteerbaar met een i-phone ) zijn best betaalbaar; dit is maar een greep uit de zovele voorbeelden. Deze kunnen alleen maar je zelfvertrouwen versterken en geeft je meer de kans om te werken met minder faalangst. Faalangst is de slechtste collega van een huisarts, overmoed evengoed. Gewoon het uiterste uit je kunnen halen en weten wanneer het probleem niet meer voor jou is, maar voor een hoger echelon. Dat is wat het is, en behoud vooral je zelfvertrouwen en inderdaad betrouw ook je natte vinger, of noem het ( niet ) pluisgevoel. We kunnen echt meer dan we denken, geloof mij.
Dr. A. Cornelissen.