Inhoudelijk klopt het artikel wel, maar de titel is misleidend: alsof een huisarts constant loopt te twijfelen.
Als onzekerheid hier betekent : het niet hebben van zekerheid , betreffende een diagnose, dan klopt het . Maar de huisarts die beslist of hij een aandoening zelf behandelt dan wel doorstuurt, is daarom niet onzeker. Heel vaak is het precies zijn "zekerheid" dat iets in de tweede lijn hoort, die zijn beslissing beïnvloedt.
Het grote verschil tussen de "zekerheid" in de tweede lijn en het niet hebben van zekerheid in eerste lijn, ligt voornamelijk in de technische ondersteuning in de tweede lijn ( en de tijd die men daar krijgt om iets uit te werken ) of in de ervaring (bv huidziekten) die een specialist opdoet , precies omdat hij de tweedelijnspathologie meer onder ogen krijgt.

Huisartsen zetten zich nu in naar de hoogte van de verloning. Hard werkende huisartsen vallen op bij het RIZIV en worden geviseerd met controles. Op die manier moeten we werken met het gehijg van het RIZIV op onze nek.

Huisartsgeneeskunde is geminimaliseerd tot een bloeddrukje meten bloed nemen bij chronische gevallen een verijdelde triage met wat medicatie tot ons arsenaal. Geen tijd om onze gedegen kennis tot uiting te brengen. Geen tijd om de praktijk te managen. Geen tijd om patiënten te begeleiden in hun zelfzorg want is levensstijl niet heel erg belangrijk? Ah ja dan ook eens de preventieve taak goed uitvoeren en noteren hè. Noteren noteren noteren. In vijf minuten is het medisch werk vaak al verricht. Maar de administratie neemt geen 30% maar 75% in beslag. Een huisarts praktijk, heeft een arts nodig, een verpleegkundige, een telefoniste/ receptioniste, een poets man of vrouw, een notulist, ict ondersteuning en een gebouw wat gehuurd of gekocht moet worden. En dat voor 80 euro per uur.

Schandalig niet?

Dat de meesten hierdoor hun patiënten letterlijk moeten verwaarlozen en dat ze eigenlijk meer bezig zijn met genezen van banale infecties en klachten en niet het voorkomen van ernstige ziekten is ook schandalig.

Het is bovendien oerdom van de regering om geen degelijk inkomen te geven aan huisartsen. (Hoeveel geld bespaar je wel niet als je niet moet genezen met peperdure medicatie?)

Wat is nu een normale verloning voor een huisarts? Dat zou een vergoeding van 200 euro per uur mogen zijn voor het puur medisch werk. 50 euro per uur voor de verpleegkundige steun. 25 euro voor de telefoniste en 25 euro voor de notulist. Vergeet de ICT niet. Het gebouw en het onderhoud ervan ook aan 80 euro per uur.

Als een praktijk 08-18 uur open moet blijven: dat is 3800 euro per dag!!

Op die manier kan je wel inderdaad 8 patiënten per uur zien. Of 72 per dag.

Welke huisartsenpraktijk verdient 160000 euro per maand?? Want dat zijn de werkelijke kosten van een praktijk. Het is alleen dat meewerkende partners de rol van receptie telefonisten hebben overgenomen. En ook 60-100 uren per week werken.

De administratie wordt verder gratis in weekenden gedaan. De job is volledig onderbetaald. We mogen blij zijn dat we hebben mogen studeren!

Een voltijdse huisarts is dus dik onderbetaald. Zo een 300 euro te kort per uur.

Maar ja de meesten beseffen niet hoe slecht de uitvoering van hun werk is. Hoe slecht de gezondheid van hun patiënten eigenlijk is. Hoe slecht hun eigen gezondheid is. (Burn out suicidaliteit hoort er gewoon bij?) en het slechte management.

Dit is in de bedrijfswereld niet waar geweest. Daar betaal je voor een manager gemakkelijk 200 euro per uur MET extra legale arbeidsvoorwaarden.

@ cornelissen Anthony :
-ja, iedereen heeft recht op zorgen, maar het heeft geen zin om je als zorgverlener zodanig uit de naad te werken dat je erbij neervalt. Dan kan je ook geen goede zorg meer leveren of -erger- maak je fouten. (dat heeft ondergetekende hardwerkende huisarts in een groepspraktijk 8 jaar geleden zelf moeten ervaren, helaas)
-verschil met 20 jaar geleden ? 1) Er waren meer huisartsen (velen die intussen gepensioneerd zijn, en begin 2000 was de instroom van nieuwe huisartsen laag); 2)de zorgvraag was kleiner en simpeler (één of twee acute problemen per raadpleging); 3)het takenpakket is nu veel uitgebreider (meer chronische zorgprotocollen, meer accenten op preventie, meer uitgebouwde palliatieve zorg, meer "vermaatschappelijking" van psychische zorg, en dus verschuiving naar de huisarts, kortere opnames, en dus weer verschuiving naar de huisarts); 4) patiënten vragen (terecht) meer uitleg en tijd en zijn soms ook (onterecht) veeleisender, waardoor je minder patiënten per uur kan zien 5) nieuwe huisartsen wensen ook voor hun gezin te kunnen zorgen (en niet alleen de vrouwelijke collega's) en dat kan je hen niet kwalijk nemen.
-dat de gemiddelde solo-arts meer patiënten zag, neem ik aan, en ze mogen zeker meer ondersteuning krijgen, maar draai het probleem niet om : het is niet door de solo arts meer te ondersteunen dat je noodzakelijk meer harder werkende solo artsen zult krijgen, het is omdat de zorgzwaarte alleen dragen niet evident is, dat de meeste afgestudeerden helemaal niet als solo arts aan de slag willen, ondersteuning of niet.
-mentaliteitswijziging ? ja, maar is die niet terecht ? Moeten we als arts verplicht ons plooien en uitwringen om dag en nacht het uiterste van onszelf te geven onder het mom van een "roeping"
-hand op zijn borst leggen (bedoeld wordt, denk ik : hand in eigen boezem steken): nee, ik voel me niet schuldig dat ik naast 50 uur werken per week (in plaats van 60-65!), nu iets meer tijd heb voor mezelf en mijn gezin, en daardoor minder patiënten kan zien dan 8 jaar geleden. Er zijn nu eenmaal meer huisartsen nodig om hetzelfde aantal patiënten te verzorgen als vroeger, en als ik mijn beroep als roeping wil blijven aanvoelen, dan moest ik downsizen. Een roeping is niet hetzelfde als een uitputtingsslag

Gisteren van wacht geweest op de huisartsenwachtpost.
3/4 van de consulten volstrekt overbodig.
Er wordt voor elk mankementje een dokter geraadpleegd.
Het gezond verstand is ver te zoeken.
Hier is de toegankelijkheid veel te groot en voor 6 euro zijn de mensen op hun wenken bediend.
Ze deinzen er niet voor terug om en passant een voorstel tot scan of bloedonderzoek te doen.
Schaf die derdebetalersregeling af zeker in het weekend zodat mensen weer een beetje beseffen wat dit allemaal kost.
Dit wordt straks onhoudbaar voor de jonge generatie dokters en geeft zo weinig arbeidsvreugde

Nu men het volop heeft over burn-out is er blijkbaar minder chronisch vermoeidheidssyndroom en/of fibromyalgie, of niet ?

Ook al begrijp ik de situatie, toch vind ik het een schande. In de Code staat dat iedereen recht heeft op de zorgen die hij nodig heeft. Als er een patiënt overlijdt omdat die zorg geweigerd wordt, wie gaat er dan in de fout? Om te beginnen niet het ziekenhuis, zij zijn niet de vuilbak van wat de huisarts niet kan ( of wil ) doen. De overheid? Maar die dienen nu eenmaal niet de zorgen toe.
Hoe komt het dat dit probleem zich 20 jaar geleden nooit stelde?
Hoe komt het dat waar één oude soloarts verdwijnt ze er 2 jongere nodig hebben om diens werk over te nemen?
Is het niet de grote mentaliteitswijziging die daar schuld aan heeft en zoals een laureaat Huisarts ook schreef: huisarts is geen roeping meer maar een beroep.
Zo, dan zit je met de gebakken peren en dat iedereen zijn hand maar eens op zijn borst legt!