Het beroep is saai en onaantrekkelijk geworden sedert het beroep "huisartsprofessor" uitgevonden werd.
Bovendien hebben de heren professoren een bijzondere bewondering voor de NHS en Holland. Dat zegt alles over de opleiding als huisarts.
Het huisbezoek, de enige specifieke huisartsenprestatie, wordt geminacht. Vele huisartsen houden zelfs geen vrije consultaties meer, enkel op afspraak, in nabootsing van de specialisten. Zo is je programma vlug vol.
Een numerus fixus voor de specialisaties op het einde van de studies als arts ontbreekt.
Het laatste vrij beroep als arts is verdwenen.

VDB verkettert de soloarts, maar waar één soloarts verdwijnt zijn er minstens 2 jonge artsen nodig om die te vervangen. De schuldigen: mensen als prof. De Vroey die hun jonge artsen in opleiding niet meer de idealen meegeven die wij vroeger ingelepeld kregen, die hun pupillen leren vooral niet te hard te werken en aan hun sociaal leven te denken, die van hun pupillen exclusieve doorgeefluiken naar de specialisten maken , maar hen geen vaardigheden meer leren ( bv infiltratietechnieken; op een LOK viel ik op mijn gat dat geen enkele jonge collega een ACG-gewricht kon infiltreren. In plaats van al het moderne gelul, zouden onze proffen hun pupillen terug moeten leren werken, technieken leren, zodat hun vak terug interessant wordt.

De leeftijdsgrens van 65 jaar is uitgevonden in Duitsland (boekhouder van de Heer Krupp- in 1890, toen de levensverwachting gemiddeld 46 jaar was...dus om economische reden, niet wetenschappelijke.
Sindsdien leven wij in West Europa elk jaar 3 maand langer...
Laat de personen die langer wensen te werken verder werken! Zoniet gaan alle pensioenkassen failliet.

Toch denk ik dat het niet veel oplevert om maar steeds te benadrukken hoe hard we werken en hoe onderbemand en dreigend burnout we zijn.
Mensen die ook hard werken zien, als we onze garagepoort openen, de 4WD richting skivakantie rijden. Daar is ook echt niets mis mee. Eens occasioneel zeggen dat we erg hard werken, kan. Ik ben er echter van overtuigd dat ook andere geledingen van de samenleving dat doen. We moeten oppassen dat we niet een stel navelstarende zeurpieten worden die geen oog hebben voor de inspanningen van onze medemens

Ik stel samen met Collega (en jaargenoot) Devroey vast dat de eerste lijn inderdaad "overbevraagd" is. Patiënten kunnen er niet meer terecht op het moment dat de pathologie de kop op steekt, dienen tot 3-4 dagen te wachten op een afspraak. "Open" consultaties bij de huisarts, die hebben ooit bestaan. Heden worden ongeruste ouders van een ziek kind weggestuurd aan de huisartsen wachtpost omdat ze geen afspraak gemaakt hadden. Dat "overgevraagd" zijn blijkt ook uit de talloze telefonische doorverwijzingen naar de spoedgevallendiensten zonder enig fysiek contact met de doorverwezen patiënt. Het resultaat is dat de spoedgevallendiensten chronisch aan overcrowding lijden met aanmeldingsklachten die toch ook wel vaak door de eerste lijn zouden moeten kunnen opgevangen worden. Oorzaak: toelatingsproeven, een andere invulling van het beroep met de fameuze "work-life balance", een overschot aan (nodeloze) administratie.
Het stormt in de Britse en Franse gezondheidszorg, zo blijkt in de media. De donderwolken hangen reeds geruime tijd boven de Belgische gezondheidszorg (zowel eerste lijn als in de en met welke gevolgen?ziekenhuizen), het is slechts een kwestie van tijd alvorens de wolkbreuk losbarst. Van een proactief beleid alweer geen spoor in België: de problemen zullen opgelost worden als ze zich stellen... veel te laat dus en met welke gevolgen?

tal van ( al dan niet jong)gepensionneerde huisartsen zouden graag willen doorwerken, maar worden afgeschrikt omwille van de zware financiële gevolgen op hun karig pensioentje. Dringend werk maken van flexijobs in de eerstelijnszorg,financiêle stimuli zonder weerslag op het pensioen; kunnen een aantal huisartsen opnieuw motiveren om her en der in te springen bij overbevraagde collega's.