Contradictio.
Ben 55 jaar huisarts geweest.
Vroeger deden wij in aanvang nog bevallingen en tot voor enige jaren hechtingen, kleine chirurgie , gynaeco..enz
Ik heb inhoudelijk dit beroep weten afkalven tot een medische verwijspool en een eerste opvang van klachten en biecht horen.
De beschikbaarheid daalde omgekeerd evenredig aan de vergoeding en de multipele steunbetalingen zonder werken enkel bepaald door het GMD.
De vervrouwelijking bevorderde deze evolutie.
Laat mij besluiten ; vroeger waren de huisartsen er voor de patiënten en dag en nacht ter beschikking; nu zijn de patiënten er voor de huisartsen een gemakkelijk leven naar eigen keuze te geven .....en de contradictie is dat ze ondanks alle steun minder en minder werken ; een gecreëerde nood.

De combinatie van toenemende zorgvraag door de veroudering , het onvoldoende delegeren( cf nederland )van eenvoudige taken zoals BD mmetong , glycemiecontrolke controle, i.c.m. het feit dat een groot deel jonge collega's een beperkter aantal uren werkt zal binnenkort leiden tot problemen, waarbij de betreurenswaardig politiek trein der traagheid NIET ziet dat over gezondheidszorgen een anticiperend debat nodig is. Zolang " grote specialisme" zoveel meer verdienen, zal het aantal mensen dat kiest voor huisartsgeneeskunde, pediatrie, jeugd- en volwassenen psychiatrie blijven afkalven.Misschien staat er ooit een politicus op die verder kan kijken dan de volgende verkiezingen; de planning van een veel evenwichtiger verlo ning is maar stap één

Dit is een halve waarheid.
Ik heb gewerkt tot 80 jaar. De laatste 5 jaren minder door overdracht naar associatie en collega.
Feitelijk stoppen op 65 jaar was vrij onmogelijk omdat noch mijn pensioen, noch mijn reservekapitaal voldoende waren om onze levensstandaard aan te houden ( al was die normaal en zeker niet overdreven uitbundig) gedurende nog twintig jaar met twee (onze vrouwen gingen niet werken maar hielpen ons- dus geen pensioen)
Zonder uitbuiting (of commercialisatie) van cliënteel en betaling van belastingen naar het inkomen, kan verder werken een zegen op persoonlijk vlak zijn maar voor de meeste huisartsen, zonder rijke ouders en/of erfenissen een must op economisch vlak.

47 jaar in de praktijk.
Laatst een nieuwe patiënte.
Ik aanhoor en geef daaropvolgend mijn uitleg.
Daarop repliceert patïente : " ja maar, mijn P(ie) T(ie) zegt dat ........."
Ik : "Excuseer, wie ?" Zij : " mijn Personal Trainer ....... "
Ik : " en welke opleiding genoot uw PieTie ? Zij : " weetiknie maar hij is tamelijk duur, niets terugbetaald".
Ik : ik zwijg, glimlach en boer voort

Ik heb de indruk dat in deze moderne tijd de artsen vooral een mooi inkomen willen om niet al te veel werk.
Een goede arts-patiënt relatie is niet in geld om te zetten en is dus niet meer belangrijk. Buiten de uren dus de wachtdienst en vandaag dr. X en morgen dr. Y, waar patiënt dat heel zijn verhaal van voor af aan moet vertellen. Ik droom toch nog steeds van the good old days.

Het is normaal dat je betaald wordt voor wat je werkt. Het kan niet dat een arts die maar 6 uur per dag werkt even veel werkt dan één die 13 uur per dag werkt. Evengoed kan het niet dat befrologen 4 x zo veel verdienen, dan andere disciplines voor even lang werken.
Conclusie: noch forfaitaire betaling, noch excusief per prestatie betaling is zaligmakend. Het zal een gezonde mix moeten zijn van beide, gecombineerd met een complete heriening en modernisering van de nomenclatuur en dat zal niet over één nacht ijs gaan.