De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
Wat met artsen die patiënten adviezen geven die ze zelf niet opvolgen? Zo vraagt intensivist Matt Morgan in The British Medical Journal.
“De levensstijlkeuzes van artsen kunnen een invloed hebben op het advies dat zij aan hun patiënten geven. In een onderzoek bleken huisartsen die zelf lichamelijk actief waren, eerder geneigd om patiënten te adviseren over lichaamsbeweging. Moeten we niet verantwoordelijk worden gehouden voor onze eigen slechte gewoonten? Zijn we niet hypocriet als we het ene adviseren en het andere doen?
Ik heb me al eens schuldig gevoeld op mijn werk, toen ik bijvoorbeeld een zwaargewonde fietser verzorgde nadat ik mijn eigen helm was vergeten tijdens de rit van die ochtend. Hoewel het adagium "je bent pas een alcoholist als je meer drinkt dan je dokter" niet waar is, zijn er aanwijzingen dat medisch specialisten meer drinken dan de algemene bevolking. Wereldwijd rookt meer dan 20% van de gezondheidswerkers, hoewel dit percentage de laatste tijd waarschijnlijk is gedaald, met grote verschillen naargelang de geografische regio.
David Fleming, cultuurhistoricus en econoom, zegt in zijn boek Lean Logic: "Er is geen reden waarom hij niet zou pleiten voor betere normen dan hij in zijn eigen leven weet te bereiken." Zo kunnen we de gezondheidswerker niet zien als rolmodel, maar als coach. Als speler speelde voetbalmanager José Mourinho minder dan 100 wedstrijden in de Portugese tweede divisie. En een van de grootste voetbalmanagers ooit, Arrigo Sacchi, heeft nooit gevoetbald. Net zoals topsport geen vereiste is om een goede coach te zijn, hoeft een gezondheidswerker niet het allerbeste, donutvrije leven te leiden om patiënten te helpen betere keuzes te maken.
Er moet natuurlijk altijd een grens worden getrokken, maar die moet niet worden getrokken in het zand van de levensstijlkeuzes, hoe slecht die ook mogen zijn. Artsen, verpleegkundigen en fysiotherapeuten hebben, net als alle mensen, ‘multitudes’ om Bob Dylan (die de dichter Walt Whitman channelt) te citeren. Misschien is het streven naar betere keuzen voor onze patiënten dan voor onszelf zelfs iets om te vieren in plaats van belachelijk te maken. Fleming besluit zijn boek met de opmerking dat "het inderdaad zorgwekkend zou zijn als iemands idealen niet beter waren dan de manier waarop hij leeft".
