De ondraaglijke vaagheid van medisch 'professionalisme'

Toen Joel Bervell als student nadacht over professionaliteit, dacht hij aan "Grey's Anatomy". In het bijzonder dacht hij aan hoe coassistenten in de serie geacht werden te zijn, hoewel ze dat vaak niet waren: op tijd, voorbereid op hun casussen en respectvol naar iedereen om hen heen.

"Dat was de enige standaard die ik had van wat het betekende om een dokter te zijn - vooral iemand zoals ik, die niet uit een familie van dokters komt," zei de heer Bervell, 28, een vierdejaars student geneeskunde aan de Washington State University. De Ghanese Amerikaan Bervell is een van de eerste zwarte studenten geneeskunde aan de medische faculteit, die in 2017 werd geopend.

Vanaf het moment dat studenten voet zetten op de medische faculteit, wordt hen het concept van medische professionaliteit ingeprent: hun heilige verantwoordelijkheid om zich te gedragen volgens de waarden van een beroep dat automatisch vertrouwen geniet in de maatschappij. "Het is het eerste wat ze je vertellen: Je bent nu letterlijk een medische professional," zei de heer Bervell.

Het probleem is, zoals veel geneeskundestudenten ook hebben geleerd, dat waar "professioneel" vaag is, "onprofessioneel" dat nog meer is. Afhankelijk van wie het zegt, kan onprofessioneel gedrag betekenen dat je je programmadirecteur omhelst, een bh-bandje laat zien, vlechten draagt, in het weekend een badpak aantrekt of een "Black Lives Matter"-sweatshirt draagt op de eerste hulp.

Het gevolg is dat professionaliteit op twee niveaus bestaat, als een verheven gedragsnorm en een (soms letterlijke) lijst van do's en don'ts die ethiek en uiterlijk vertroebelen. Die tweede betekenis kan bijzonder schadelijk zijn voor gekleurde patiënten, zegt Dr. Adaira Landry, een adviseur aan de Harvard Medical School en co-auteur van een recent artikel.

Het artikel, gepubliceerd in The New England Journal of Medicine, voegt toe aan de groeiende literatuur over de manieren waarop gekleurde coassistenten worden gedisciplineerd of uit de geneeskunde worden geduwd.

Voor studenten die niet zijn opgegroeid in de cultuur van de geneeskunde of niet lijken op een verouderd beeld van hoe een dokter eruit zou moeten zien (blank, mannelijk, elitair), kunnen deze ondoorzichtige regels een mijnenveld vormen. "De omgeving is zo beperkend over wat is toegestaan dat wanneer je je anders gedraagt, er anders uitziet of anders spreekt, het voelt alsof het onprofessioneel is," zei Dr. Landry.

Het vaagheidsprobleem is nooit verdwenen, aldus Dr. Deborah Powell, een voormalig uitvoerend decaan van de University of Kansas School of Medicine, die destijds in het bestuur van A.C.G.M.E. zat. In de jaren 2000 gingen gesprekken over wat professionaliteit inhield vaak over hoe artsen zich moesten kleden. "Je zou geen baard mogen hebben, je zou geen lang haar mogen hebben, vrouwen zouden rokken moeten dragen," zei Dr. Powell. "Het was een gekkenhuis. We gingen te ver."

Voor Dr. Leach is de definitie eenvoudig. "Ben je onderscheidend en vertel je de waarheid? Stel je het belang van de patiënt boven dat van jezelf? En ontwikkel je praktische wijsheid die de beste wetenschap kan combineren met de bijzonderheden van deze specifieke patiënt om tot een creatieve klinische beslissing te komen?", zegt hij. "Als je deze drie dingen doet, dan ben je professioneel. En een dresscode staat zo ver af van die drie dingen."

Meer lezen

https://www.nytimes.com/2024/03/19/health/medical-students-professionalism.html