De dagelijkse medische actualiteit voor Belgische artsen en apothekers.
“Ik heb vele jaren als docent geprobeerd studenten te coachen in de kunst van empathie”, zo schrijft huisarts Helen Salisbury in de British Medical Journal.
“Sommige studenten hadden maar weinig begeleiding nodig en wisten instinctief wat ze moesten zeggen en wanneer ze niets moesten zeggen. Anderen hadden een langere weg te gaan en hadden aanwijzingen nodig.”
“Deze theorie werd onlangs werkelijkheid voor mij aan 'de andere kant'. Ik vond mezelf aan de ontvangende kant van een heleboel sympathie en empathie en ik zet me schrap voor meer in de toekomst. Bij wijze van intellectuele oefening (altijd een nuttig toevluchtsoord in moeilijke tijden) heb ik geprobeerd te analyseren wat sommige uitingen van empathie troostend en welkom maakt, terwijl ik bij andere ineenkrimp. Elke persoon zal andere regels hebben, maar de mijn regels gaan ongeveer als volgt:
Gebruik geen standaardzinnen. "Het spijt me voor uw verlies” doet mensen klinken alsof ze ontsnapt zijn uit een Amerikaans politiedrama. "Het spijt me zo" is genoeg.
"Ik begrijp dat dit nu veel voor u is om te verwerken" suggereert dat iemand zowel zwak van geest als overstuur is en moet ten allen prijze vermeden worden. Ze zijn misschien te overstuur om zich elk detail te herinneren, dus als ze de informatie nodig zullen hebben, schrijf het dan op en geef het aan hen om later te lezen.
Heb het vertrouwen om jezelf te zijn; probeer de formaliteit te laten vallen en je metaforische witte jas uit te trekken. "Het spijt me zo dat u zo'n moeilijke tijd doormaakt" is prima, maar het eenvoudigere: "Sorry, dit is echt verschrikkelijk" gaat er beter in.
Als het gaat om de hoeveelheid medische details die je deelt, blijf dan wel nagaan wat de patiënt of het familielid wel of niet wil weten, want mensen hebben heel verschillende behoeften en comfortniveaus.
En als u niet weet wat u moet zeggen, is dat niet erg. Zwijgen is prima, zolang u zich er niet ongemakkelijk bij voelt. Als patiënten willen praten, zullen ze dat doen, maar je hoeft ze niet aan te moedigen, of uit te leggen dat er geen haast bij is, of te zeggen dat je er bent om te luisteren. Zeg het niet, doe het gewoon.
Het ritueel van het gebruik van thee in de Britse verwerking van schok en rouw moet worden gerespecteerd. Bij voorkeur in echte porseleinen mokken in plaats van dunne plastic bekers waaraan je je kan verbranden. En als dit te moeilijk klinkt, maak je geen zorgen. Wat het sterkst doorkomt in elke interactie is de onderliggende bedoeling. Ook al zijn je woorden onhandig en zie je er een beetje ongemakkelijk uit, je wens om aardig te zijn zal blijken - en uiteindelijk is dat wat ze zich zullen herinneren.”
